Autotematyczne przekazy informacyjne we współczesnych mediach – typy i funkcje
Abstrakt
Celem artykułu jest ukazanie podstawowych typów medialnych informacji autotematycznych i ich pozainformacyjnych funkcji, jak również przedmiotów i sposobów językowego wartościowania w tych przekazach. Na podstawie analizy treści wyróżniono informacje o odbiorze oferty medialnej, informacje o nagrodach i sukcesach medium, informacje o pozamedialnych przedsięwzięciach nadawców medialnych oraz informacje o ofercie. Za pomocą analizy semantyczno-pragmatycznej używanych określeń stwierdzono, że przedmiotem wartościowania rzadko jest sam nadawca medialny, chętnie zaś ocenia się pozytywnie imprezy organizowane przez medium, przekazy zawarte w jego ofercie, zaproszonych gości oraz odbiorców. Nadrzędną wartością jest pozytywna relacja medium z innymi, ocenianie jest zwykle jawne i nasilone, a badane przekazy pełnią różnego typu zadania promocyjne.
Słowa kluczowe
informacja; media; autotematyzm; funkcja; autopromocja; autoprezentacja
Bibliografia
Baudrillard, J. 1996. Gra resztkami. W: Postmodernizm a filozofia. Wybór tekstów, red. S. Czerniak, A. Szahaj, s. 203-228. Warszawa: Instytut Filozofii i Socjologii, Polska Akademia Nauk.
Bogunia‑Borowska, M. 2012. Fenomen telewizji. Interpretacje socjologiczne i kulturowe. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Bralczyk, J. 2004. Język na sprzedaż. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Burska, K. 2021. Wpływ pandemii COVID-19 na eksponowanie wartości witalnych w reklamach telewizyjnych (marzec-czerwiec 2020). Filologia Polska. Roczniki Naukowe uniwersytetu Zielonogórskiego 2021(7), s. 153-170.
Galasiński, D. 1992. Chwalenie się jako perswazyjny akt mowy. Kraków: Instytut Języka Polskiego PAN.
Kaszewski, K. 2018. Media o sobie. Językowe elementy autopromocyjne w przekazach informacyjnych prasy, radia i telewizji. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper.
Kula, A. 2017. Redundancja w mediach. Studium pragmalingwistyczne. Poznań: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza.
Loewe, I. 2007. Gatunki paratekstowe w komunikacji medialnej. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Loewe, I. 2018. Dyskurs telewizyjny w świetle lingwistyki mediów. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Majkowska, G., Satkiewicz, H. 1999. Język w mediach. W: Polszczyzna 2000. Orędzie o stanie języka na przełomie tysiącleci, red. W. Pisarek, s. 181-196. Kraków: Uniwersytet Jagielloński – Ośrodek Badań Prasoznawczych.
Sławek, J. 2007. Czytelnik uwolniony? Perswazja we współczesnej informacji prasowej. Poznań: Wydawnictwo „Poznańskie Studia Polonistyczne”.
Wagner, A. 2010. Zaufać mediom? Analiza mechanizmów samoopisu prasy w sytuacjach kryzysowych. Kraków: Zakład Wydawniczy Nomos.
Wojciszke, B. 2012. Psychologia społeczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
Wojtak, M. 2004. Gatunki prasowe. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie‑Skłodowskiej.
