Liczba mnoga rzeczowników na -an i -anin w XVI wieku (cz. II)
Abstrakt
Artykuł stanowi drugą część rozważań językowych nad formami rzeczowników na -an i -anin oraz problemami interpretacyjnymi, jakie wynikają z homonimii ich form w liczbie mnogiej. W pierwszej części studium (ALK-1) omówiono zasady repartycji formalnej form pluralis obu formacji na podstawie cech fonetycznych i fleksyjnych
(N–V i G pl). Prezentowany materiał był w zasadzie jednorodny. W niniejszej drugiej części przedstawione zostały wypadki bardziej złożone. Wiąże się to z faktem, iż XVI-wieczne teksty poświadczają w sposób bezpośredni lub pośredni jednoczesne funkcjonowanie w języku synonimicznych par słowotwórczych typu poganin – pogan.
Słowa kluczowe
rekonstrukcja formy podstawowej (hasłowej), lingwistyka diachroniczna, leksykografia historyczna, repartycja końcówek N–V pl i G pl, polszczyzna XVI wieku
Bibliografia
Bartula, Cz. (1969). Składnia zdania pojedynczego w języku staro-cerkiewno-słowiańskim. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe. [Zeszyty Naukowe UJ, Prace Językoznawcze, z. 22]
Bartula, Cz. (1970). O dwu zapomnianych konstrukcjach składni staropolskiej: 1. Constructio ad sensum, 2. Orzecznik rzeczowny w mianowniku. W: W. Krencik i in. (komitet red.), W służbie nauce i szkole. Księga pamiątkowe poświęcona Profesorowi Doktorowi Zenonowi Klemensiewiczowi (155–161). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Klemensiewicz, Z. (1927). Orzecznik przy formach osobowych słowa być, Prace Filologiczne, XI, 123–181.
Vrtel-Wierczyński, S. (1963). Wybór tekstów staropolskich. Czasy najdawniejsze do roku 1543. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
