Trudna sztuka uobecniania. O pisarstwie Andrzeja Zieniewicza
Abstrakt
Artykuł stanowi analizę dorobku autobiograficzno-literackiego, eseistycznego i akademickiego Andrzeja Zieniewicza, kładącą nacisk na interferencje różnodyskursywnego pisarstwa. Autortraktuje książkę autobiograficzną warszawskiego historyka jako glosę do dwóch późniejszych rozpraw naukowych, wskazującą na osobiste podłoże podejmowanych zagadnień teoretycznych,a także wyjaśniającą umotywowanie i funkcje zabiegów typograficznych oraz stylistycznych stosowanych we wspomnianych pracach akademickich. W ślad za rozpoznaniem samego Zieniewicza autor identyfikuje krytyczny stosunek warszawskiego historyka do dyskursu humanistyki jako cechę generacyjną, związaną z określonymi doświadczeniami biograficznymi pokolenia Nowej Fali.
Słowa kluczowe
Andrzej Zieniewicz; autobiografia; dyskurs humanistyki; referencja; obecność autora; pokolenie Nowej Fali; podkreślenia graficzne
Bibliografia
Hellich, Artur, Heterologie: między literaturą a literaturoznawstwem, w: Wiek teorii. Sto lat nowoczesnego literaturoznawstwa polskiego, red. D. Ulicka, Warszawa 2020.
Iwasiów, Inga, Miasto-Ja-Miasto, Szczecin 1998.
Komendant, Tadeusz, Związki nienaturalne, „Teksty Drugie” 1996, nr 5, s. 160–165.
Lewandowski, Tadeusz, Posłowie, w: A. Zieniewicz, Polak mały w Azji Mniejszej czyli Zima w Ankarze i inne kawałki, Warszawa 1992.
Mitosek, Zofia, Przerwana pieśń: o funkcji podkreśleń w poezji Norwida, „Pamiętnik Literacki” 1986, nr 3, s. 157–174.
Nycz, Ryszard, Tropy „ja”: koncepcje podmiotowości w literaturze polskiej ostatniego stulecia, „Teksty Drugie” 1994, nr 2, s. 7–27.
Osęka, Piotr, My, ludzie z Marca. Autoportret pokolenia ’68, Warszawa 2015.
Przybylski, Ryszard, Klasycyzm, czyli Prawdziwy koniec Królestwa Polskiego, Warszawa 1983.
Rymkiewicz, Jarosław Marek, Aleksander Fredro jest w złym humorze, Warszawa 1977.
Ulicka, Danuta, Między światami. Rzeczywistość w literaturze – literatura w rzeczywistości – rzeczywistość literatury; Rzut oka na nowoczesne polskie literaturoznawstwo teoretyczne, w: Wiek teorii. Sto lat nowoczesnego literaturoznawstwa polskiego, red. eadem, Warszawa 2020.
Zieniewicz, Andrzej, Idące Wilno. Szkice o Żagarach, Warszawa 1987.
Zieniewicz, Andrzej, Małe iluminacje. Formy prozatorskie Mirona Białoszewskiego, Warszawa 1989.
Zieniewicz, Andrzej, Obecność autora. Style rzeczywistości w sylwie współczesnej,Warszawa 2001.
Zieniewicz, Andrzej, Pakty i fikcje. Autobiografizm po końcu wielkich narracji (szkice), Warszawa 2011.
Zieniewicz, Andrzej, Polak mały w Azji Mniejszej czyli Zima w Ankarze i inne kawałki, Warszawa 1992.
Uniwersytet Warszawski Polska
https://orcid.org/0000-0002-0748-1834
dr, Uniwersytet Warszawski. Adiunkt w Zakładzie Poetyki,Teorii Literatury i Metodologii Badań Literackich na Wydziale Polonistyki. Autor książki Gry z autobiografią: przemilczenia, intelektualizacje, parodie (2018), współredaktor książki zbiorowej Filozofia filologii (2019). Publikował m.in. w „Pamiętniku Literackim”, „Tekstach Drugich” i „Zagadnieniach Rodzajów Literackich”.Współautor monografii Wiek teorii. Sto lat nowoczesnego literaturoznawstwa polskiego pod red. Danuty Ulickiej (2020), nominowanej do Nagrody im. Tadeusza Kotarbińskiego (2022). Zajmuje się teorią i historią autobiografii, historią literaturoznawstwa oraz teorią i historią pastiszu.
Wszystkie artykuły prezentowane na łamach „Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo” są publikowane w otwartym dostępie na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa wersja 3.0 (CC-BY) 
